Op een winderig Rie Mastenbroekpark liet ons vlaggenschip vanaf het begin zien wie voor de prijzen gaat dit seizoen. Met goed voetbal werd de thuisclub de wil opgelegd. Daar kwamen ook kansen uit voort. Waar Mark met zijn hoofd een bal schampte in plaats van knikte, was het Nick die een minuut of 5 voor rust een voorzet van Richard wel hard inkopte. Een dikverdiende voorsprong bij rust.
Al binnen een paar minuten na de rust rondde Jamal een aanval, met Rob en Richard aan de basis, beheerst af. 0-2 voor bij Waterwijk, dat hadden we in de afgelopen jaren nog niet meegemaakt. Terwijl het elftal er nog van genoot, was het de thuisclub die vanaf de aftrap wist te scoren. Dan is het opeens toch 1-2 en volgen er mogelijk nog 40 moeilijke minuten. Niets is echter minder waar, doordat het gehele team een prima partij speelt. Wetende dat Waterwijk voor haar laatste kans op een enigszins bevredigend seizoeneinde ten aanval trekt, is het een kwestie van geconcentreerd opvangen en uitbreken. Dat leidt tot meerdere kansen, die jammer genoeg niet worden bekroond met een 3e treffer. Bij het laatste fluitsignaal van de uitstekende leidende scheidsrechter, die slechts 1 gele kaart uitdeelde aan een Waterwijkspeler, zagen de vele meegereisde Quickers met genoegen dat deze, vooraf als moeilijke uitwedstrijd bestempelde, ontmoeting met 3 punten wordt afgesloten.
Een heerlijke zege voor een elftal dat door de resultaten en het vertoonde spel de aanhang ziet groeien. Waar vorige week bij Kampong het overgrote deel van de toeschouwers uit Quickers bestond was dat in Almere niet anders. Een terechte bekroning voor het elftal en de technische staf.