Voor degenen die vanmiddag niet op Dorrestein waren lijkt de 3-2 overwinning een nipte zege, maar de talrijke toeschouwers die er wel waren, waaronder ook veel Diemen-supporters, zagen grote delen van de wedstrijd een oppermachtig Quick. Eerlijk gezegd werkte de tegenstander daar ook aan mee, door veel te veel ruimte te gunnen, waardoor onze hoofdmacht zich naar hartenlust mocht uitleven met soms prima combinatievoetbal.
Al na een paar minuten tikte Pim een voorzet van Ibrahim achter de Diemense doelman. Op slag van rust speelde Rob Hosman diezelfde Pim Kers. Als echte spits wist hij wel raad met deze kans. Toen Richard Moore een minuut of 20 voor tijd met een kopbal de 3-0 aantekende leek het elftal uit te lopen naar een grote overwinning. Dat gebeurde uiteindelijk niet. Nadat de niet geheel fitte Nick Mulder en Maarten Pauw waren gewisseld scoorden de bezoekers met een prachtig afstandschot, de schutter kreeg wel alle vrijheid om aan te leggen. In de blessuretijd werd het nog spannender want de Diemenaren, die veel scoren, maar ook veel doelpunten moet incasseren, wisten nog een 2e treffer te scoren. Het scorebord stond voor het gevoel van alles wat Quick is toch al een tijdje op 45 minuten, maar de uitstekende leidende scheidsrechter liet nog steeds doorspelen. In de extra tijd kopte Rob Hosman bij een goede aanval buiten bereik van de doelman nog tegen de lat en bij de tegenstoot moest Wesley nog een keer handelend optreden. Het laatste fluitsignaal klonk als muziek in de oren.
Een elftal dat een aantal vaste krachten miste vandaag wist met 2 jeugdspelers in de basis, Pim Kers en debutant Bas Wobbes, en als invaller (Rida Drissi) de tegenstander de wil op te leggen. Zoals Paul Richard ook in de Stad Amersfoort meldde, hebben we nogal wat talent in onze jeugd. Laten we hopen dat die talenten zich blijven ontwikkelen, zodat we er in het 1e elftal profijt van mogen hebben de komende jaren. De 1e plek sinds vandaag is hopelijk het begin.